Αφιέρωμα στο Ποδοχώρι (πρώην Ποδογόριανη)

Αφιέρωμα στο  Ποδοχώρι (πρώην Ποδογόριανη) είχε το τηλεοπτικό κανάλι STAR Βορείου Ελλάδος την Παρασκευή 17 Μαρτίου. Το αφιέρωμα διαρκεί 36 λεπτά και προφανώς ο χρόνος είναι λίγος, ώστε να καταγραφεί ολοκληρωμένα η ιστορία του χωριού μας(του μακεδονικού αγώνα,της εθνικής αντίστασης  το 41-44, της εκκλησίας, του Σχολείου, των προσφύγων, της καλλιέργειας καπνού,κ.α.) 

Συγχαρητήρια στον κ. Δημήτρη Τράικο για τις φιλότιμες προσπάθειες ανάδειξης του χωριού μας, όπως επίσης στις κυρίες Ελένη Αβράμογλου-Χαριζάνη, Ελένη Πλουμή-Χαριζάνη και κ. Γεώργιο Αργυρίου, για τις πληροφορίες που μας έδωσαν και τον πηγαίο αυθορμητισμό τους.

Στο αφιέρωμα ωστόσο υπάρχουν κάποιες  ιστορικές ανακρίβειες και λάθη* και θα πρέπει να τις επισημάνουμε ώστε να μην δημιουργούνται παρερμηνείες για τις  νεότερες γενιές.

                            

  *(1)  Η Ποδογόριανη-Ποδοχώρι κατά τον εικοστό αιώνα πέρασε τρεις βουλγάρικες κατοχές. Η πρώτη από τον Οκτώβριο του 1912 μέχρι τον Ιούνιο  του 1913, η δεύτερη  το  1916-1918 και η τρίτη το 1941-1944. Η κατοχή της δυτικής πλευράς του Στρυμώνα από τους Γερμανούς αφορά στην τρίτη κατοχή και όχι στην  δεύτερη. Η δεύτερη κατοχή (1916-1918) ήταν και η πιο σκληρή αφού πάνω από 300 κάτοικοι του χωριού μας πέθαναν από τις δολοφονίες, την πείνα, τους ξυλοδαρμούς και την ομηρία στην Βουλγαρία (ντουρντουβάκια). Η μετάβαση δυτικά του Στρυμώνα κατά την τρίτη βουλγάρικη κατοχή, δεν γινόταν μόνο για εξεύρεση τροφής αλλά και κατόπιν πολιτικών διώξεων  και εθνοκάθαρσης από τους Βούλγαρους, καθώς πολλές οικογένειες του χωριού μας εκτοπίστηκαν στις γερμανοκρατούμενες περιοχές.

  (2) Η καλλιέργεια του καπνού δεν σταμάτησε το 1960, αλλά την δεκαετία '80. Από το 1960 άρχισε η εσωτερική και η εξωτερική μετανάστευση  και η εγκατάλειψη της δύσκολης καλλιέργειας του καπνού από αρκετούς κατοίκους, αλλά η αλλαγή καλλιεργειών σε αμπέλια, αμυγδαλιές και ελιές άρχισε σταδιακά την δεκαετία του '80, όσο οι μεγαλύτεροι σε ηλικία καπνοκαλλιεργητές έβγαιναν στην σύνταξη, ενώ οι νέοι δεν ακολουθούσαν το επάγγελμα των γονιών τους.

(3) Στο Ποδοχώρι υπήρχαν όντως πολυμελείς οικογένειες με έξι, επτά και οκτώ παιδιά πολλές  φορές. Ωστόσο στο Δημοτικό δεν φοίτησαν ποτέ 350 μαθητές, όπως καθ΄ υπερβολή αναφέρει ο κ. Γιώργος Αργυρίου. Όπως προκύπτει από το μαθητολόγιο του Δημοτικού Σχολείου το 1939 φοιτούσαν στο σχολείο 220 μαθητές (εξίσου μεγάλος αριθμός παιδιών), ενώ αμέσως μετά τον πόλεμο ο αριθμός αυξήθηκε στους 245, λόγω φοίτησης στο δημοτικό και παιδιών μεγαλύτερης ηλικίας (μέχρι και 15 ετών) που είχαν διακόψει το σχολείο λόγω του πολέμου.

(4) Η κ. Ελένη Αβράμογλου-Χαριζάνη δεν μετέφερε καμία προίκα από την πατρίδα της και το σπίτι της δεν είναι προσφυγικό, όπως εκ παραδρομής αναφέρεται στο αφιέρωμα, αφού είναι ντόπια κάτοικος του Ποδοχωρίου. Για το θέμα αυτό και για τις σχέσεις προσφύγων και ντόπιων ίσως θα έπρεπε να μιλήσει κάποιος μικρασιάτης πρόσφυγας του χωριού μας.

 (5)  Τέλος η ανάβαση στο Παγγαίο και οι εναέριες λήψεις δεν είναι από την πλευρά του χωριού μας αλλά από την ανατολική πλευρά του βουνού