Αύγουστος 1983.
Μια παράτολμη και "ιστορική" απόφαση πάρθηκε εκείνο το καλοκαίρι από τρεις νέους και αρχάριους ορειβάτες: Να κατακτήσουμε το Τρίκορφο!
 |
| Η φωτογραφία της κορυφής είναι της Κατερίνας Μοσχοβούδη |
Την κορυφή που δεσπόζει ανάμεσα και βόρεια από τα χωριά Ποδοχώρι και Πλατανότοπο. Και για να είμαστε πιο ακριβείς ανάμεσα στο εγκατελειμμένο χωριό Τρίτα ή Τσιφλίκι και τον Πλατανότοπο.
Το εγχείρημα με τα μέσα της εποχής σκέτη τρέλα. Δεν υπάρχει μονοπάτι, δεν υπάρχουν χάρτες, δεν υπάρχει εξοπλισμός, δεν υπάρχει εμπειρία. Το μόνο εφόδιο που έχουμε η τόλμη της ηλικίας.
Φτιάξαμε αυτοσχέδια σακίδια με ναύλον τσουβάλια, που τότε χρησιμοποιούσαμε για την μεταφορά σιταριού, πήραμε τα απαραίτητα εφόδια, τις φωτογραφικές μηχανές μας και ξεκινήσαμε.
Για να δώσουμε κύρος και αίγλη στην προσπάθειά μας φτιάξαμε και σημαία, κατά τα πρότυπα των ορειβατικών αποστολών, την οποία θα καρφώναμε στην κορυφή, εάν και εφόσον την κατακτούσαμε!
Ονομάσαμε την ομάδα Ορειβατικό Σύλλογο Ποδοχωρίου "Το Τρίκορφο" και το αποτυπώσαμε χειρόγραφα σε ένα πανί, όπου στην μέση γράψαμε τις λέξεις "ΤΟ ΤΡΙΚΟΡΦΟ" και σε κύκλο τις λέξεις ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΟΔΟΧΩΡΙΟΥ.
Η αποστολή μας ξεκίνησε στις τρεις το μεσημέρι, έτσι χωρίς πρόγραμμα και χωρίς σκοπό. Ο μόνος στόχος που βάλαμε και βλέπαμε καθ΄όλη την διάρκεια της διαδρομής ήταν οι κορυφές στο Τρίκορφο. Κάναμε μια στάση στην Κοινότητα για φωτογραφίες και συνεχίσαμε περνώντας από το Άη-Θανάση με κατεύθυνση το Τσιφλίκι. Μετά συνεχίσαμε ρέμα-ρέμα και στις έξι το απόγευμα, αφού φτάσαμε περίπου κάτω από την κορυφή αρχίσαμε την ανάβαση. Μετά από δύο ώρες κάθετη ανάβαση σε πυκνή θαμνώδη πλαγιά, βρεθήκαμε σε ένα ξέφωτο και αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε.
Δεν είχαμε ανέβει και πολύ υψομετρικά, αλλά δεν μπορούσαμε να ρισκάρουμε και να προχωρήσουμε άλλο, γιατί άρχισε να σκοτεινιάζει. Ανάψαμε φωτιά, ψήσαμε και μετά κοιμηθήκαμε κάτω από το φως των αστεριών.
Το επόμενο πρωί στις εννέα, ξεκούραστοι πια, συνεχίσαμε την ανάβαση, κάνοντας σε πολλά σημεία αναρρίχηση και σκαρφαλώνοντας κρατώντας με τα χέρια σε κλαδιά και θάμνους.
Μετά από δύο ώρες πλησιάσαμε κάτω από την κορυφή, αλλά σε σημείο που δεν γινόταν να συνεχίσουμε προς τα πάνω. Έτσι αναγκαστήκαμε να τραβερσάρουμε οριζόντια δεξιά περνώντας από μια επικίνδυνη σάρα (απότομη ανηφόρα ή πλαγιά με χαλίκια ή πέτρες).
Μετά και από αυτό το εμπόδιο βρεθήκαμε στην νότια και βατή βραχώδη πλευρά της κορυφής και η ανάβαση θα ήταν πια εύκολη. Σε μισή ώρα η σημαία μας θα κυμάτιζε στην κορυφή και θα μας γέμιζε περηφάνια.
Για την ιστορία οι τρεις ορειβάτες ήμασταν οι: Κώστας Τασιούδης του Θωμά, Χρήστος Πασχάλογλου του Περικλή και Μαργαρίτης Σαμαράς του Μανώλη.
 |
| Η διαδρομή της ανάβασης |
Υ.Γ. Δεν υπάρχει καμία ανάμνηση για το πως και από το που κατεβήκαμε και επιστρέψαμε στο χωριό.
